Ze praat aan één stuk door, struikelt over haar woorden en verhalen...

Het is weekend. Een lege zondag, leek me een goed idee na de eerste weken school. Zoveel wat weer op moest starten; vandaag kijken we wat de dag ons brengt.

Helaas deelde mijn jongste dochter dat gevoel niet. Het tempo van de afgelopen eerste schoolweken hebben van dit kleine meisje gevraagd om weer op tijd wakker te worden, op te schieten, stil te zitten op haar stoel, in het ritme te passen en vooral te doen wat wij grote mensen hebben bedacht. Ze heeft braaf meegedaan en is alle kanten mee opgerend. En nu mama heeft bedacht dat het tijd is om even tot rust te komen, heeft zij vooral tijd nodig om te schakelen naar een ander tempo.

En dat gaat niet vanzelf. Ze praat aan één stuk door, struikelt over haar woorden en verhalen, bedenkt 1000 dingen die ze wil doen en wordt steeds gefrustreerder wanneer het antwoord ‘nee’ is. ‘Nee, we gaan niet naar het zwembad!’ en ‘Nee, we gaan ook niet naar de dierentuin’ en ‘Nee, we gaan ook niet bellen of je vriendje komt spelen.’

Het is niet makkelijk voor haar en ze snapt het even niet meer. De afgelopen weken was het tempo ook zo hoog. En nu doet ze zo goed mee met dit tempo, verzint mama weer wat anders. Ik zie hoe moe ze is, en dat dat precies de reden is dat ze niet goed tot rust kan komen. Het is allemaal een beetje veel geweest.

Ik stel haar voor om een cake te bakken. En op dat moment vertelt ze mij precies wat zij nodig heeft: Ze wil heel lang met haar handen kneden in het plakkerige deeg, want dat voelt zo lekker. Eerst wil ik zeggen dat dat geen goed idee is, omdat het deeg moeilijk van haar handjes kan en het zo’n knoeiboel wordt. Maar gelukkig slik ik mijn mening, die vol is van efficiëntie, in. Het gaat vandaag niet om efficiëntie. Het gaat vandaag om landen, tot rust komen, samen zijn en verbinden. En dit kleine meisje kan door heel lang kneden met het plakkerige deeg, weer voelen, landen, tot rust komen en verbinden. Ze kneedt, speelt en knoeit met het deeg. Het wordt een grote rommel en ik moet mezelf nog een paar keer inhouden om daar niet wat van te vinden.

Maar wat doet ze dit goed. Ze geeft aan wat ze nodig heeft en reguleert vervolgens al haar frustraties. En aan mij om haar goed te horen. Ik doe m’n best.